Het parkje is een waas van groen. De bomen, de struiken, ik ken ze allemaal. Ik loop hier regelmatig. Bijna op de automatische piloot. De vermoeidheid is daar, maar het tempo is nog goed. Local Legend langs de herten. Bijna thuis.

En dan is er een witte flits, ergens aan de rand van mijn blikveld. Het duurt een paar passen voordat het tot me doordringt. Iets is anders dan anders, hier. Op dit stuk, dit pad dat ik kan dromen. Ik vertraag. Kijk om, maar zie niets.

Ik twijfel wat ik moet doen. De damp slaat van me af. Mijn adem nog in een hoog ritme, mijn benen stilgevallen. Nu ze uit het ritme zijn gehaald, laten ze merken dat ze bestaan. Een paar passen loop ik terug, scan de bosjes en de bomen. Wat is er hier anders dan anders?

Omdat het nog vroeg is, heeft de zon nog niet de tijd gehad om de kou uit de schaduwen onder de bomen te verdrijven. Ik voel me afkoelen nu ik niet meer in beweging ben, het kruipt mijn kuiten in. Het pad waarop ik sta, de bosjes en de bomen zien er anders uit vanuit stilstand, ik zag ze eerder alleen vanuit beweging. Als een decor dat wegrolt onder mijn voetstappen. De manier waarop je het landschap leest, is afhankelijk van de snelheid die je hebt.

Robert MacFarlane kan landschappen lezen. John Muir kon het. Kan ik het ook? In dit kleine cultuurlandschapje, parkje van niks. Nu ik stilsta en terugkijk over het pad zie ik een plek waar de bosjes iets terugwijken van het pad. Er staat een boom. Iets scheef, met half verborgen een oude holte op ooghoogte. De holte is oud, dat kan ik zien omdat de bast weer is terug gegroeid. De boom probeert zich uit alle macht weer te sluiten.

Alsof het een altaartje is, staat in die holte een smetteloos wit kraanvogeltje. Met zorg gevouwen uit een klein vierkant stukje papier. Het is een klein wonder. Ik durf het niet aan te raken, omdat het tafereel bijna heilig aandoet. Iemand heeft een kraanvogel gevouwen, het meegenomen en hier, uit het zicht en met gevoel voor esthetiek neergezet. Waarom? Is dit een bijzondere plek voor iemand, of is dit zomaar een willekeurige plek voor achteloos gevouwen origami tijdens een wandeling… of is juist de lol dat ik er nu zo verbouwereerd naar sta te kijken?

Als ik weer in beweging kom, loop ik stroef, zwaar, maar met licht gemoed.

Thuis leert mijn dochter me een kraanvogel vouwen. “We moeten er nog iets meer dan 400”, zegt ze. Op school is de legende verteld dat een ieder die 1000 kraanvogels vouwt, een wens mag doen. De klas vouwt 1000 kraanvogels als onderdeel van een eigen verzonnen ritueel. Het zorgt voor een geweldig groepsgevoel waarbij uiteindelijk alle kinderen over een vuur van 1000 zelfgevouwen kraanvogels springen, op naar de toekomst.

Mijn kraanvogel is een treurig vogeltje geworden. Beduimeld, scheef en gekreukt. Mijn dochter kijkt me bemoedigend aan. “Ze worden beter als je er meer maakt.”

Zou de maker van de kraanvogel in de boom er ook 1000 hebben gemaakt, vraag ik me af. Dat kraanvogeltje was zo perfect gevouwen, dat er zeker 999 aan vooraf moeten zijn gegaan. Waar zijn die andere 999 dan gebleven? Op wat voor plekken zouden die staan? In nisjes, om hoekjes?

Loop en lees het landschap. Wie weet wat je vindt.