We lopen in een grijze waas. Ergens tussen regen en miezer. Het is niet echt koud, maar omdat de plassen al lang geleden niet meer te ontwijken waren, zijn onze sokken doorweekt en de kou kruipt omhoog naar onze enkels. We nemen het jaar door. Na ons 100km avontuur was bij mij de klad er in gekomen. Enkelbanden protesteerden, andere zaken vroegen om aandacht. Ik had nauwelijks tijd meer om aan te haken bij Groep 3. Soms liep ik een stukje met de man van de HTM, of met de vriendelijke CTO die aan de heropleving van zijn loopcarriere is begonnen. Maar vaker liep ik niet.

Als de klad er in komt, heb ik de neiging om terug te grijpen op eerdere prestaties, toen het wél soepel ging. En ik betrapte mezelf op de valse romantiek die dat oproept. Want hoewel ik nog wel weet dat die laatste kilometers van de Indian Summer Ultra misschien wel mijn zwaarste kilometers ooit waren, voel ik nu niet meer wat ik op dat moment voelde. Net als alle zware trainingen, de blessures en het zoveelste onbedwingbaar lijkende heuveltje, wordt dat over tijd ergens in mijn geheugen vakkundig weggepoetst, zodat er een veel prettiger beeld ontstaat dat prima past bij die mooi glimmende medaille die ik o zo verdiend heb.

En 2023 was misschien wel hét jaar van de valse romantiek. Als ik maar de juiste verhalen opdiep uit het verleden, kan ik een beeld schetsen dat precies aansluit bij hoe ik wil dat het was. Maar al te graag verlang ik terug naar toen de zon scheen, ik een PR liep, de duurlopen makkelijk gingen en ik op weg was naar iets groots. Het is een heel krachtig mechanisme dat kan inspireren. Het maakt dat marathonlopers, als de spierpijn is verdwenen al weer bezig zijn met de plannen voor een volgende. Het maakt dat we geinspireerd door het verleden naar nieuwe uitdagingen kunnen kijken.

Maar met iets meer moeite, kan ik ook al die koude, natte trainingen in het donker voor de geest halen. De 100 km week die een beproeving was, niet alleen voor mij, maar ook voor de mensen om me heen. De twijfels en de verkeerde inschattingen. Dat ik echt bijna de controle kwijt was in die onbesuisde afdaling. Dat het soms ook gewoon niet leuk was, al dat trainen. Ook dat hoort bij 2023. Dat moet niet vergeten worden.

Valse romantiek leidt tot nostalgische waanbeelden en heroische karikaturen. Die zijn er momenteel al genoeg. Het is makkelijk en lijkt mooi, maar als ik me enkel daardoor zou laten leiden, dan leer ik niets en zal ik precies dezelfde rondjes blijven lopen, dezelfde fouten maken.

Ik hoop dat 2024 het jaar kan worden, waarin we naast de alom tegenwoordige valse romantiek, ook beseffen dat we niet zonder het complete verhaal kunnen. Om heroisch, met een grote glimlach over de eindstreep te kunnen komen, moeten we trainen, in de regen, als we eigenlijk geen zin hebben. En dat is nondejukes hard werken. Maar wel zo eerlijk.